برج خاطر

	گرچه از مو ریخته بر مرمر اندام دام
	غم مخور ایدل شود آن مایه ی آرام رام
	جان شود هر لحظه از آن نرگس سرمست مست
	زمزم لعلش رساند بر دل ناکام کام
	پرتوش بخشد به اجزای تن بی تاب تاب
	گر نهد بر برج خاطر آن مه خوشگام گام
	ساقیا جامی مرا زان باده ی جانبخش بخش
	زانکه می بینم دوای درد را فرجام جام
	تا توانی راز دار از ناصح مزدور دور
	زان نمی یابد کسی زین فرقه ی بدنام نام
	آتشا از کان لعلش دانه ی دلخواه خواه
	گو چه غم گر ریخته بر مرمر اندام دام

کتاب جغرافیای عشق اثر مرحوم فریدون کربلی (آتش اهوازی) شاعر بزرگ در عین حال گمنام دشت بزرگی