غردوفه

"غردوفه"
مجید جعفری زاده دشت بزرگ
       
شاید باور نکنید که روزانه چقدر امواج ناخواسته از ذهن ما عبور می کنند! آن وقت خسته می شویم که نمیدانیم از کجاست و برای چیست!
در گیری فرسایشی در جبهه ی دیدگان! بی اختیار بودن عمل شنیدن، امواج رادیویی در فضا و...
روح را آزرده و موجب پرداختن تاوانی می کند که فرار از آن غیر ممکن است.
داس نکشیده انگار از درو برگشته ای!  نمیخواهم منفی گرایی کنم اما واقعیتی است که قابل انکار نیست.
از فرهنگ شهر شوشتر قرار بود تا عقیلی، روستای دشت بزرگ سری بزنم! بیست دقیقه تا مقام صاحب برای مسافت هفت کیلومتر و پانزده دقیقه برای مسافت هیجده کیلومتر!
بارها آرزو کرده ام که ای کاش پل شیخ شوشتری ساخته و این مسیر به بین الحرمین وصل می شد تا بار ترافیکی شهر برداشته و مردم نفس راحتی می کشیدند!
 چرا که رانندگی درون شهری شهر شوشتر از حوصله خارج است!
بگذریم.
صبح که میخواستم داخل حیاط استارت بزنم صدای بلندگو مراسم فاتحه خوانی مسجد محل در اول روز آدم را از دنیا سیر می کند!  با خودم میگویم اطرافیان خدا بیامرز، نمیدانند که چقدر در روحیه ی مردم تاثیر گذار و موجب افسردگی مردم می شوند. یکی نیست بگوید چرا؟
دود زباله های شهر، اول صبح قلیونی است که چاق می شود و مردم بالاجبار باید پک بزنند!
بالاخره استارت زدم و حرکت کردم. مانده بودم کدام مسیر را بعد از پل شهید کجباف انتخاب کنم.
روی پل که تابلوی سرعت 50 زده است برای بعضی از راننده ها، جاده ای شبیه اتوبان قم-تهران است!!
وقتی یادم آمد مسیر خیابان شریعتی با ترافیک و مغازه های عمده فروشی با کامیونها و ماشینهای بابری، پارک تاکسیهای بیکار، انبوه موتور سیکلتها که بیشتر آنها از سمت شاگرد سبقت می گیرند و ...
باعث شد که مسیر چهار راه را انتخاب کنم! از فلکه بالای زیر گذر باید سمت راستت را با دقت زیر نظر داشته باشید تا آینه ی سمت شاگردت کنده نشود!
قبل از رسیدن به چهار راه و چراغ  راهنما و تحملی چند که در تمام شهرها طبیعی است، راننده های یک شهرک سر چهار راه تازه میخواهند دور بزنند تا مسافران خود را که ایستگاه آنها همان جاست سوار کنند. آنجا چیزی شبیه به یک منطقه ی عشایری است.
چراغ سبز می شود و شما 20 ثانیه فرصت دارید تا عبور کنید،  اما از شانس من عبور عابرین شروع می شود! بوق ممتد راننده کم طاقت ماشین پشت سری، آدم را کلافه می کند!
متاسفانه رانندگان ما بوق بیشتر از راهنما می زنند! همه عجله دارند. دلم میخواهد دستک راهنمای بعضی از ماشینها را از بیخ بیرون بکشم!  آخر چه  به درد آنها میخورد. اکثر راننده ها عادت نکرده اند به زدن چراغ راهنما و این ارزش هنوز درونی نشده است!
بعد از گذشتن از چهار راه امام، دوباره باز مشکل عابرین و اضافه بر این صف تاکسیها و رانندگان آنها که روی جدول وسط می نشینند و یا  کنار درب باز شده ی ماشین خود ایستاده و خیابان را تنگ می کنند.
عبور مردم بازار که اتفاقا ورود بازار سبزی و... همانجاست و جدول بلندی که مردم باید از روی آن رد شوند. اینها همه" غردوفه" ای ایجاد می کنند که مغز آدم سوت می کشد!
خلاصه بگذریم،  رسیدیم به چراغ راهنمای بعدی، سه راه عبدالله بانو.
یک مرتبه آمدند خیابانی با هزار مکافات باز کنند تا قدری خیابان اصلی شهر نفسی بکشد!  چهل پیچ و خم  و " سکنجری" تو روی شما هست تا برسیم به سه راه خیابان آبشارها.
عبور عابرین، سبزی فروشی و ماشینهای پارک شده،  و دیوار "نشمین" و جدید سنگی وسط خیابان آبشار هر راننده ای را  قفل می کند!
توی خیابان آبشار یک موتوری در حالی که با موبایل صحبت می کرد و وسط خیابان را هم گرفته بود حالگیر ما بود تا فلکه ی 15 خرداد. تازه باید حواست به موتور سیکلتهایی هم که طلبکارانه و رامست می آیند، باشد!
بالاخره نوبت به جاده صاحب الزمان می رسد. سه راهی همیشه خیس و تلیس سید محمدگلابی و مسیر صاحب.
مسیری که انبوه آهنگران و تعمیرکاران و هر چه سر و صداست در آن گنجانده شده است.
رسیدیم به مقام صاحب الزمان عج الله تعالی فرجه.
از سید محمد گلابی تا بهشت رضا سه محله ی بزرگ خاموشان است.
انبوه ماشینها، ترافیک، گلفروشان، بوی عود و حلوا و صدای خوانندگان با کوکهای مختلف و صداهای باس و باریتون، بغض آدمهای دلسنگ را هم می ترکاند.
سرتان را درد نیاورم بالاخره وارد جاده ی عقیلی شده ام  اما باز هم از شانس بد من ماشین حمل زباله و یک چراغی شهرداری جلوی من است!
 دود غلیظ بو دار زباله های شهر در این جاده کم از مه صبحگاهی نیست.
جاده ی باریک پر از چاله چوله و بعضی رانندگان ناشی با تابلوهها و گاردیلهای دزدیده شده،  هم درد دیگری است که باید اضافه کرد.
آیا شهرهای دیگر غیر از این است؟
بالاخره به روستا رسیدیم.
گرده ی جاخرمن برفی کم است برای "بافه های" دغدغه! و آنگاه تنفسی دیگر.
    پایان . تیر 400

غردوفه: سر و صدا و شلوغکاری
سکنجری: سه نبش
نشمین: قشنگ، زیبا
بافه : دسته گندم